Chau, mi Peru!

Mijn laaste weekend besloot ik dus naar Lake Titicaca te gaan. Voor degene die het niet weten: Het hoogste meer ter wereld, en zelfs groter dan Nederland! Moeilijk te beseffen, maar aan de andere kant, zo groot is Nederland natuurlijk ook weer niet.
We vertrokken vrijdagavond na een heerlijk dineetje in Paddy´s (gotta love Paddy´s). We hadden Cama VIP seats, maar dit bleek uiteindelijk het zelfde te zijn als de gewone seats. Ach, dat is Peru.. Toch hadden we best relaxte plek en met een paar biertjes waren we wel tevreden. Na een categorieronde van Pokemon waar ik nog niet eens heel erg slecht in was, gingen we uiteindelijk slapen en zo was ons busreisje zo over.
We kwamen rond 5en aan in Puno en gingen snel op zoek naar een organisatie. We gingen eigenlijk meteen akkoord met de eerste, die best goedkoop was! Nog drie uur rondgehangen op de busterminaal door middel van eten en kaartspelletjes. Ja ja ik had eindelijk me mensen gevonden die kaartspelletjes wilden doen :)
Om 8.30 gingen we dan naar de haven en zagen we ons eerste beeld van Lake Titicaca. Ik kon maar niet beseffen hoe groot dat was. Wat wel grappig was dat het duurste hotel in Puno op Alcatraz leek.
Na wat wachten hadden we een uurtje boottrip waarbij ik in slaap viel. We kwamen aan bij the Floating Islands. Nou dat zegt al veel maar toch leg ik het eventjes uit voor de wat minder intelligenten onder ons. Het zijn dus eilanden gemaakt uit riet die drijven. Dit stamt af uit de Inca´s die vluchtten uit de bergen en zich moesten verstoppen op het meer. Ze konden zich dan ook nog is makkelijk verplaatsen door zich gewoon lekker weg te laten drijven.
Dit en nog meer legde onze gids, die best komisch was maar elke grap in het spaans en het engels zei dus niet echt heel spontaan bedacht was, uit op de Floating Islands. Daarna mochten we nog even rondkijken en gingen even later met een schattig bootje naar een volgend drijvend eilandje. Daar een stempel in me paspoort gezet om vervolgens naar het eiland te gaan waar we zouden overnachten. Dit was bij een echte Quechua familie. We zaten gelukkig met ze vieren bij elkaar. Ons huisje was erg schattig. Het had een eigen kleine binnenplaatsje en een bruggetje met een schattig tuintje. In de middag deden we nog een hike naar de top van de berg van dat eilandje waarbij we prachtige uitzichten kregen. In de avond gingen we ons verkleden als Quechuanen. Sofie en ik kregen een hele outfit aan, van rok, riem, blouse tot capeding terwijl Felix en Mark alleen een poncho met muts kregen. Tja mannen zijn nu eenmaal simpele wezens..
Na wat gedanst te hebben, moesten we helaas weer uit onze outfits!
Lekker geslapen, en dat was ook nodig!
De volgende dag was een regenachtige dag :( Eerst hiketen we een stukje waar we daarna bij een stadje aankwamen waar we even een halfuurtje rondhingen. Daarna hadden we een heerlijke lunch met het beste uitzicht over Lake Titicaca. Werkelijk prachtig! We kregen heerlijke Trucha!
Daarna moesten we weer veels te lang met de boot terug naar Puno en was ons leuke avontuurtje al weer over! Helaaas..
We namen snel de bus terug en kwamen om 1 uur snachts ongeveer weer aan in Cusco.
De rest van de week heb ik genoten! Ik vond het vrijwilligerswerk top, nu ik samen met Sofie zat en het werk ook gewoon leuk was. Gezellig met kindjes spelen maar toch nodig voelen door ze echt het eten naar binnen moeten proppen. Verder niet veel geslapen, veel uitgegaan en heerlijk gegeten. 1 dag hadden we zelf gekookt. Sofie en ik kwamen op het idee van Wraps en moesten dan ook alle inkopen doen. Dat is lastig! Hoeveel moet je in hemelsnaam halen voor een redelijk budget? Uiteindelijk lukte het ons en hadden we genoeg gehaald voor maar zo´n 6 soles per persoon. Van het feesten en feesten werd het vrijdag uiteindelijk te veel. Ja, op me laatste dagje was ik ziek. Niet heel fijn in een ander land en zeker niet als je hoort dat iemand anders in het ziekenhuis ligt met de zelfde symptomen. Niiiiice. Maar dat was allemaal niet zo erg als afscheid moeten nemen om 8 uur. De hele groep gingen dit weekend naar de bergen dus moest ik al afscheid nemen die avond. Na veel traantjes, zeker bij Sofie; mijn andere helft in Peru, zwaaide ik ze dan uiteindelijk uit. Tegen mijn zin in, aangezien ik nog steeds ziek was, ging ik toen mijn laatste souvenirshoppen doen. Met tassen vol kwam ik terug, en toen plofte ik in bed! 3 daagjes later nu nog steeds ziekjes, hopend dat het overgaat, want:

IK BEN IN ECUADOR!