Van de hoogte naar het water tot het stadje

Het is al weer een tijdje geleden dat ik geschreven heb! Niet alleen omdat ik lui was, maar heb ook veel gedaan!
Met Laura was ik samen naar Cotopaxi gegaan op een vrijdag. Zij was er al want zij was naar Quiletoa geweest, waar ik natuurlijk de week ervoor was. We gingen vroeg weg en kwamen aan bij de parkeerplaats onder Cotopaxi. Het was daar al heel koud want het was daar al 4600 meter hoog. En, wat dus niet heel gewoon is, er was een sneeuwstorm! Veel wind, sneeuw en mul zand gemixt met sneeuw waar we door heen moesten hiken. Het was zeker zwaar en erg koud! We kwamen aan bij de Refugio, een soort kamp op 4800 meter hoogte. Daar even opgewarmd met een warme chocolademelk en proberen wat kleren droog te krijgen, wat eigenlijk toch niet lukte. Ik was determined om de 5000 meter hoogte te halen en daarmee de gletsjer te zien. Ik was kapot, koud en verschrikkelijk moe maar toch ging ik! De sneeuw was nog dieper waardoor je soms in de sneeuw viel. Een paar haakten al af in de Refugio, anderen stopten onderweg wegens of hoogteziekte of vermoeidheid of dat ze het gevaarlijk vonden. Uiteindelijk hadden van onze groep alleen ik en een ander meisje het gehaald. We waren met ongeveer tien, dus toch goed dat de bewoners van het platte Nederland zo´n berg kunnen beklimmen. Helaas konden we niet verder, daar had je echt klimmateriaal voor nodig.
Voor de terugweg zouden we met de mountainbike naar beneden gaan, wat ik en dat meisje deden maar de rest zag er van af vanwege de kou en dat iedereen compleet nat was. Het was best koud en niet eens zo heel leuk maar okee ik heb t gedaan. We gingen nog even naar zo´n meertje kijken dat vroeger veel groter was, maar toen wouden we toch snel even wat droge, warme kleertjes aan.
Na een lekkere lunch met Laura, gingen we samen naar Baños, om daar Marly op te wachten. We hadden lekker hosteltje en ook dichtbij van veel organisaties. Voor de volgende dag kozen we Canyoning. Dat is survivallen van rivieren af en watervallen. Een abseil was heel eng! We moesten in een rijtje langzaam allemaal naar e zijkant en daar gingen ze een voor een naar beneden. Little did I know, dat je echt gedropt werd in de diepte. ik zag dat bij een ander meisje gebeuren en nou toen werd ik wel een angsthaasje. Uiteindelijk groeide ik gewoon een paar ballen en ging ik gewoon. Het was gaaf maar ook wel eng!
Die avond gingen we met een Chiva, een open partybusje, een stukje een berg op om heel Baños te zien en eigenlijk de vulkaan die uitgebarst was, maar die was al weer slapen. Daar boven was een leuk toneelstukje, met een beetje goocheltrucjes.
De dag erna gingen we raften. Het was dit keer een hoger level dus veel wilder! Het was ook een hele andere omgeving dan toen bij de Jungle trek. De Jungle trek was met Stenen en rotsen en kale bergen, dit was groen met bloemetjes en heuvels. Heel anders maar ook heel mooi. Het raften was gaaf! Sommigen golven waren echt hoog en 3 of 4 keer vielen we bijna om. Een keer knalden we tegen een rots op, waardoor we in de terug stroming van de rots vielen, waardoor Laura er bijna uitviel en iedereen best in paniek was. Maar dat is toch een leuke ervaring en maakt het lekker even spannend.
Na dit gingen we lekker even naar de Hotsprings, die minder lekker waren dan we dachten: rook weer pisachtig en er dreven veel haren in. De mooiste was nog steeds bij Santa Theresa, en die mis ik! Maar ach, toch soort van even lekker opgeknapt.
Die nacht moesten Mar en ik weer naar huis. Stom genoeg hadden we niet gekeken hoe laat ze vertrokken dus moesten we echt tot 1 uur in de nacht wachten. Gewoon stiekem terug gegaan naar onze oude kamer, waar we even geslapen hadden en toen weer weggeslopen. Maar we hoorde een ´Espera!´ dus draaiden we om en legde ik maar in het Spaans uit dat we gewoon moesten wachten en dat we nu snel moesten gaan. Hij liet ons gaan zonder extra te betalen, het gaat hier toch wat makkelijker allemaal dan in Nederland.
Die week erna was het gewoon zoals altijd. Heel weekje vrijwilligerswerk en soms in de avond wat doen, zoals bijvoorbeeld naar de bioscoop. Het vrijwilligerswerk is wel leuk! Het is gewoon beetje met kindjes spelen in het ziekenhuis en toch wel de baas zijn van die speelruimte. Laatste paar dagen moest ik ook rond het ziekenhuis lopen en naar de kamers gaan om de kindjes uit te nodigen om naar de speelruimte te gaan. Ik bracht ook een keer dan tekeningen naar de kinderen die niet weg kunnen gaan uit hun kamer. Voelt toch als voldoening, want je weet dat die kindertjes zichzelf kapot vervelen.
Over de bioscoop gesproken, Life of Pi is geweldig! Goede film , dat is een aanbeveling. Ook the Hobbit natuurlijk, maar dat wist iedereen al.
Vrijdagavond gingen Mar en ik naar Cuenca. We namen de nachtbus maar Marly was helaas best ziek dus voor haar was het niet zon fijne reis. Eenmaal in Cuenca was het wel heel mooi. De sfeer is daar veel gezelliger, de omgeving is mooier en iets minder opmerkingen! Eerst gingen we maar bijslapen, wat Marly zeker nodig had en daarna gingen we op pad. We liepen gewoon wat rond en gingen ergens heen waar we heen wouden, wat voor een hele relaxte sfeer en dag zorgde. We gingen naar de bloemenmarkten, zaten in het park met een ijsje en gingen voor de rest van de dag bij de rivier zitten met onze voeten in het water en ons gezicht in het zonnetje. Toen twee uur bij de rivier zitten genoeg was, gingen we de trap op waar wat mannen zaten met handgemaakte spulletjes. Ook daar een uur gezeten, om met hun te praten, wat te kopen en te wachten terwijl zij kadootjes voor ons maakten omdat we wat kochten. Ik kreeg bijpassende oorbelletjes bij me armbandje die hij even zo maakte, en Marly kreeg een ring die ik even later ook vroeg voor 50 ct. Leuk!
Daarna gegeten bij Wunderbar en in de avond bij een sjiek restaurantje die dan nog redelijk goedkoop was. Vroeg naar bed, want we voelden ons allebei eigenlijk heel de dag niet zo lekker. En ja, toen sloeg het ook bij mij toe. Heel de nacht dingen gehad, die je liever niet wilt weten en de volgende dag en die dag erna duizelig en misselijk. Maar ik hou niet van stilzitten en zeker niet in Zuid Amerika dus gingen we gewoon door met ons dagje. Wel rustig aan gedaan: Naar wat marktjes gegaan en uiteindelijk wat aardbeitjes gekocht om weer bij de rivier te gaan opeten. Uiteindelijk weer naar onze mannen gegaan om nog een armbandje te kopen en toen zag ik Maja weer, die ik in Montañita had ontmoet. Even mee geluncht en toen moesten Mar en ik weer naar huis.
Het was een leuk, relaxt weekendje wat we allebei echt nodig hadden en Cuenca is zeker een puntje op de kaart waar je geweest moet zijn als je in Ecuador bent!
Dit is nou me laatste weekje in Quito en dan doe ik nog een weekje in Montañita om iedereen jaloers te maken en bruin te worden.
Daarna heerlijk terug naar Nederland om me lieve vrienden en vriendinnen en familie te zien en diezelfde dag meteen Vastenavend te vieren! Ik ben der klaar voor!

Besos,
Leonie